Bouwreis 2015

Bouw mee aan een nieuwe toekomst

Onze Bouwmaatvestigingen gaan in 2015 iets bijzonders doen. Dit jaar gaan we samen bouwen aan een huis, thuis en toekomst voor arme families in Nicaragua. In één week leveren we onze bijdrage door als bouwvakker daar te gaan werken. Zo weten we zeker dat van onze donaties huizen gebouwd worden. De bouwreis staat gepland van 12 tot en met 19 november 2015. Wij doen dit samen met Homeplan. 
 

Wat is de beleving als je deelneemt?

In de sloppenwijken van Nicaragua bouw je voor en met het gezin aan een nieuw huis. De familieleden helpen waar mogelijk mee met de bouw en voorzien de vrijwilligers van een maaltijd. Natuurlijk is er ook tijd om te ontspannen en te spelen met de kinderen. In het begin zijn ze vaak nog wat afwachtend, maar al op de tweede dag zijn de kinderen erg blij om de vrijwilligers te verwelkomen en samen te voetballen of spelletjes te spelen. De HomePlan vrijwilligers laten een onuitwisbare indruk achter bij de gezinsleden, maar ook andersom sluiten de bouwreisdeelnemers de families in hun hart. Het bouwen voor de allerarmsten levert dan ook onbetaalbare verhalen op die absoluut uniek en onvergetelijk zijn!
 

Reisverslag Bouwreis Nicaragua

Ruim een week na ons vertrek uit Nederland dan eindelijk mijn blog. Mijn idee was om iedere dag een kort reisverslagje te maken, maar in de praktijk bleek daar niets van te komen. Ik hoop dat onderstaande genoeg zegt:

Ruim een week geleden vertrokken wij met 15 man naar Nicaragua. Vrijwilligers van Homeplan, klanten van Bouwmaat en een aantal collega's.. Een groep met mensen waarvan de meesten elkaar niet kenden. Nog een beetje als los zand...
Bij aankomst in Nicaragua maken we kennis met Tomas en Eder. Tomas is vrijwilliger bij Techo en onze reisleider de hele week en Eder is een de vertegenwoordiger van het Techo kantoor in Mexico en reist ook met ons mee om ervaringen te delen.

Volgende dag vertrekken we richting bouwlocatie. Eerst nog langs de lokale Bouwmaat om gereedschappen te kopen! Het magazijn heeft een ingenieuze constructie van stellingen, heel dicht op elkaar. Mannen die lijken op Minions gooien dozen op naar de eerste etage. Van de Arbowet hebben ze hier nog nooit gehoord. Daarna reizen we door en ontmoeten we medewerkers en vrijwilligers van Techo en met de laatste groep reizen we door naar de community waar we gaan bouwen.

Aangekomen bij de school waar we ook zullen overnachten moet als eerste de vrachtwagen uitgeladen worden. Hierop liggen de houten panelen en palen waarmee de huisjes gebouwd gaan worden. In totaal zijn het 5 huisjes en deze liggen verspreid in de community.  Zwaar werk, het is heet, de panelen zijn zwaar en de routes die we moeten lopen naar de locaties zijn soms lastig. Bruggetjes van boomstammen, modderige paden. Helemaal vlekkeloos verloopt het dan ook niet.
Rene zakt met z'n been door de brug en Jeffrey haalt zijn arm open aan een zinken dakplaat. Lelijke snee. We gaan met Anneke en Javier naar het ziekenhuis. Terwijl zij de papieren regelen wordt Jeffrey gehecht. Bijzondere ervaring, ziekenhuis lijkt niet helemaal op dat wat we in Nederland gewend zijn. Maar de dokter hecht de wond netjes en zorgt dat het goed verbonden wordt.  Als we terug komen in de community zijn de andere klaar met afladen. 

We installeren onze luchtbedjes in een klaslokaal en dan is er tijd om te eten en kennis te maken met de studenten die bij de bouw komen helpen. Of eigenlijk helpen we hen. Het zijn jonge mensen die in hun vrije weekenden hun tijd en energie geven om de minderbedeelden in hun eigen land te helpen. 7% van de bevolking leeft in extreme armoede, dat betekent dat zij minder dan $ 2 per dag te besteden hebben!

Zaterdagochtend, na het ontbijt worden de groepen ingedeeld. Samen met Jan (BM), Gerrit, klant van Bouwmaat en Gabriela en Fernando namens Techo mogen wij een huisje bouwen voor Fatima en haar zoon Don Benito. Don Benito heeft ook kinderen maar die wonen nu niet bij hem. Hij hoopt dat dat kan als het nieuwe huis af is. Het huisje wat ze nu hebben is heel klein, er kan net een bed in. Het hangt van plaatmateriaal aan elkaar. Er is geen stromend water, geen elektriciteit.
De locatie is op het eerste gezicht heel mooi. Heel groen, bananen planten, en een rivier die langs het huisje loopt. Maar de rivier is vuil, al het afval wordt er in gegooid. Even later zien we er kinderen in pootje baden. Je vraagt je af of ze er niet ziek van worden.
De start van de bouw is lastig. Er moeten 15 palen de grond in en de plek moet exact uitgemeten worden. Onze studenten nemen de leiding maar weten niet precies hoe. Er lijkt geen tekening of werkinstructie te zijn. Er wordt druk overlegd en uiteindelijk is het duidelijk wat er moet gebeuren. Toch neemt het plaatsen van de 4 hoekpalen nog heel wat tijd in beslag. De volgende palen gaan sneller, Don Benito werkt zelf ook hard mee en heeft nog extra hulp geregeld. Waar we in het begin alleen mochten graven, plaatsen we nu zelf ook palen. Voordat de laatste paal er in gaat schrijven we allemaal een wens voor de familie. Deze spreken we ook uit naar de familie en dan wordt het papiertje mee ingegraven met de laatste paal. Een mooi ritueel.
Fatima heeft ondertussen lunch gemaakt met ingrediënten die ze van de studenten heeft gekregen. Het is heel simpel maar voedzaam, en er is ruim voldoende.
We gaan door met de vloer van het huis. Deze ligt er al snel op. Het is eigenlijk de bedoeling dat we nu stoppen, maar zijn naar ons gevoel net lekker op gang. We besluiten ook de wanden nog neer te zetten. Daarna ga we moe, maar voldaan terug naar de school. Na een koude douche is iedereen weer fris. 's Avonds hebben de studenten een surprise voor Ellen die jarig is. Ze hebben taart geregeld en een piñata.
Even is zij ongewild het middenpunt van de aandacht. Daarna delen we onze ervaringen van de dag en gaan vroeg naar bed om fit te zijn voor de volgende dag.

Zondag:
We vertrekken al weer vroeg naar onze huisjes. Inmiddels draaien we als een geolied team. Er worden veel grapjes gemaakt en er wordt af en toe zelfs gezongen. Soms haal ik door de war tegen wie ik Nederlands, Engels of Spaans moet praten en kijkt Fernando me vragend aan. Spanish please! Als eerste wordt de dakconstructie gemaakt. De houten latten waarop de zinken platen komen en dan de platen zelf. Het is rond de 38 graden, en het zink weerkaatst de zon. Ook Gerrit snijdt zich maar gelukkig is de wond niet zo diep. Een tijdelijk verbandje biedt de oplossing. Als het dak er op zit moeten de ramen en deuren er nog ingehangen worden. Schanieren zetten in het hout, schroeven, deur/raam inhangen. Hier en daar nog een beetje bijwerken zodat het sluit. Gabriela en Fernando verbazen zich over het gemak waarmee dit gaat.
Als laatste monteren we de solar lamp die Henk voor ieder huisje geregeld heeft. Wat een goede aanwinst voor het huisje!
Daarna volgt de officiële ceremonie waarbij het huisje overgedragen wordt aan de familie. We versieren het huis met vlaggetjes en ballonnen. Daarna krijgen zij de sleutel en een certificaat van eigendom. Een mooi moment. We krijgen allemaal de kans om nog iets tegen ze te zeggen en ze te feliciteren. Dan zit het er op, en gaan we gauw door naar het volgende huisje. De groep waar Ellen, Maarten en Henk aan het bouwen zijn had de eerste dag minder vooruitgang geboekt. Inmiddels is er goede voortgang maar we helpen ze nog even. Henk voelt zich niet goed en is terug gegaan naar school om te rusten. Al snel is ook dit huisje klaar en gaan we terug naar school, zodat we kunnen douchen. Stuk voor stuk komen ook de andere groepen binnen. Iedereen deelt zijn ervaringen van die dag. Bijna niet te geloven dat we in 2 dagen 5 huisjes hebben neergezet. We zijn moe, maar trots op wat we als groep bereikt hebben. Jammer dat er niet nog meer huisjes gebouwd konden worden, maar het zit er op. De studenten moeten terug naar hun universiteit en werk. Wij delen nog de voetballen uit aan de lokale voetbal vereniging die traint op het veldje naast de school en dan vertrekken naar het centrum van Leon. We nemen afscheid van een deel van de studenten, ook van ons bouw maatje Fernando.
Daarna kunnen we inchecken in het hotel, en gaan we heerlijk wat eten en drinken. Er wordt nog druk nagepraat over de bouw, iedereen heeft veel indrukken op gedaan.

Maandagochtend krijgen we een presentatie over Homeplan van Maarten en een presentatie over Techo door Javier. Hij is de general manager van Techo in Nicaragua.  Bovendien bezoeken we samen met medewerkers van Techo 2 andere communities waar we mensen spreken die een rol vervullen in hun lokale community of die in het verleden een huis hebben ontvangen. Zij ontvangen ons graag om te laten zien hoe hun huis er nu uit ziet.
Vrijwilligers van Techo bouwen niet alleen huisjes, zij geven bijvoorbeeld ook les, helpen anderen een rol te vervullen in de community,  daarnaast kijken ze of er bijvoorbeeld behoefte is aan een gemeenschapshuis of een voetbalveldje. 
Om dit te realiseren zijn ze steeds op zoek naar sponsors.

Dinsdagavond is er een afscheidsdiner met een grote vertegenwoordiging van Techo. Er wordt gegeten en gedronken en de meesten van ons wagen zich zelfs nog even op de dansvloer voor een folkloristische  dans. Langzamerhand nemen we afscheid van alle studenten. Heb enorm veel respect voor ze dat ze zoveel vrije tijd in Techo steken. Zij geloven heel erg in waar ze mee bezig zijn. Wij hebben een klein beetje kunnen helpen. Onwaarschijnlijk dat er in zo'n korte tijd vriendschappen zijn ontstaan.

In de dagen na de bouw hebben we de kans wat van Nicaragua te zien. Maandag in Leon, dinsdag in Managua en woensdag in Granada, waar we naast het historische centrum ook nog een vulkaan bezoeken en een fietstocht maken.

Henk voelt zich echt niet goed. Dinsdag gaat hij met Maarten en de zus van Tomas, Corine naar het ziekenhuis. Uit zijn bloedwaarden blijkt dat hij last heeft van uitdroging en dat zijn nieren zijn verschrompeld. De hele groep leeft ontzettend met hem mee. Gelukkig is hij in het ziekenhuis in goede handen. Het spant er om maar hij is op tijd voldoende herstelt om mee terug te vliegen naar Nederland. Hij wordt tijdens de reis extra goed verzorgt, want hij mag zich nog niet al te veel inspannen. De laatste berichten zijn dat het goed met hem gaat.

Er is zoveel gebeurd in een week! Ben vast allerlei dingen vergeten. Wat ik nog zeggen wil is dat ik heel blij ben dat ik de kans heb gekregen deze reis te maken, en doe het graag nog eens! Dat hoorde ik ook van de anderen in de groep. Voor iedereen was dit een bijzondere ervaring. De groep die in het begin als los zand aan elkaar hing was aan het eind van de reis een hechte groep. Zoals Tomas het zo mooi verwoorde: jullie zijn allemaal heel verschillend, maar samen hebben jullie zo'n goede chemie dat het werkt!
En Tomas zelf?  Tomas was onbetaalbaar. Hij was de perfecte gastheer!